Iedereen kent wel de verhalen: Mensen met een fotografisch geheugen, die ongelooflijke hoeveelheden informatie kunnen reproduceren.
Je ziet het in de films en op TV:
-Decimalen van PI (life of PI)
-Ongelooflijke observatiekrachten en geheugen in "The Mentalist" en "Psych"
-Sherlock Holmes
Het soort superkrachten waar we alleen maar van kunnen dromen. Toch heb ik onlangs gemerkt, dat deze 'superkrachten' dichterbij zijn dan ik dacht.
Met iedere dag een beetje geheugentraining ligt het zelfs binnen ieders bereik. Het is verbazend hoe snel je perspectief verandert, omdat we ons in de regel eigenlijk nooit bezig houden met ons geheugen en hoe het werkt.
Toen ik na minimale training voor het eerst 10 en daarna 20 dingen kon onthouden in enkele seconden, was ik erg verbaasd en enthousiast. Niet alleen, dat ik het kon, maar vooral, hoe makkelijk het was. Ook hoe lang de informatie 'bleef zitten'.
Deze blog zal gaan over mijn ervaringen bij het trainen van mijn geheugen tot een supergeheugen. Iets waarvan ik overtuigd ben, dat vrijwel iedereen het kan.
Ik ben nu vanaf maart 2013 bezig met het trainen van mijn geheugen.
En ik vind het nu heel normaal om dingen te doen, waarvan ik zes maanden geleden alleen maar kon dromen: Ik leer mensen hun naam, beroep en interesses uit mijn hoofd, voor ik ergens heen ga. Ik kan moeiteloos een pakje kaarten onthouden. Lange nummers, waar mijn sleutels zijn, mijn agenda. Alles is verbeterd.
Wat ik nu aan het trainen ben is Speedcards: Zoveel mogelijk kaarten onthouden in 5 minuten en foutloos kaart voor kaart opnoemen.
Ik voel nog steeds een gevoel van triomf als ik mezelf overhoor. Ik zeg wat het moet zijn, draai de kaart om en ik heb het goed! Het heeft iets magisch. Alsof het een goocheltruuk is, maar dan echt.
Mijn doel is om in 5 minuten 52 kaarten (een volledig pak) te kunnen onthouden. Met mijn huidige record van 13 minuten voor 52 kaarten lijkt dat nog oneindig ver weg.
Maar goed, ik heb mezelf tot 2016 gegeven en ik denk dat het nog steeds mogelijk is.
Toen ik net begon met speedcards, deed ik een half uur over 52 kaarten. Dat werd 20 en toen ging het heeeeeel langzaam steeds meer vooruit, terwijl ik iedere dag een pakje kaarten uit mijn hoofd leerde.
Na mijn vakantie onlangs ging ik van 18 minuten opeens naar 13 minuten, dus er zit af en toe opeens behoorlijk wat schot in. Dan is er weer een plateau en dan weer een sprong.
Dat is ook de reden om deze blog te beginnen: In mijn training begin ik nu dingen tegen te komen, die ik zelf de moeite van het opslaan waard vind. Ik heb mij zes maanden met de basis bezig gehouden en ik ben op een punt gekomen, waarop het persoonlijk wordt. Ik leer dingen over mezelf en ontwikkel technieken, lapmiddelen om mijn eigen tekortkomingen tegen te gaan.
Ik vermoed dat de dingen die ik hier ontdek iets zeggen over ieder ontwikkel proces of het aanleren van een vaardigheid.
OBSESSIE?
Als iemand dit allemaal leest, en als ik het zelf lees, klinkt het een beetje obsessief. Dat is het natuurlijk ook gedeeltelijk. Maar daar moet ik misschien bijzeggen, dat ik me alleen met kaarten bezighoud 's ochtends in het halfuurtje voordat ik aan het werk ga. (En nu met de blog die ik bijhou, soms nog een half uurtje)
Ik ben er alweer enige jaren achter, dat wat er met mij aan de hand is, een naam heeft: Hoogbegaafdheid. Het is een conclusie waar ik niet aan wou, want ik zie het vooral als een label voor een bepaald probleem. En ik heb toch geen problemen? Flink wat jaren later en een stevige depressie wijzer, moet ik toegeven dat ik toch 'gewoon' hoogbegaafd ben.
Ik ben nu veertig en heb gemerkt, dat als ik mijn hoofd niets te doen geef, dat ik moeilijk slaap.
Dus 's ochtends intensief mijn geheugen trainen, zorgt ervoor dat ik 's avonds kan slapen. Op dezelfde wijze heb ik Japans gestudeerd (3 maanden) en deed ik allerlei knutsel-projecten, waaronder het maken van een mechanische draak.
Ik ben er alweer enige jaren achter, dat wat er met mij aan de hand is, een naam heeft: Hoogbegaafdheid. Het is een conclusie waar ik niet aan wou, want ik zie het vooral als een label voor een bepaald probleem. En ik heb toch geen problemen? Flink wat jaren later en een stevige depressie wijzer, moet ik toegeven dat ik toch 'gewoon' hoogbegaafd ben.
Ik ben nu veertig en heb gemerkt, dat als ik mijn hoofd niets te doen geef, dat ik moeilijk slaap.
Dus 's ochtends intensief mijn geheugen trainen, zorgt ervoor dat ik 's avonds kan slapen. Op dezelfde wijze heb ik Japans gestudeerd (3 maanden) en deed ik allerlei knutsel-projecten, waaronder het maken van een mechanische draak.
Als ik mijn kop aan het werk zet, uitdagingen creëer en mezelf toesta om daar intensief mee bezig te zijn, krijg ik rust in mijn lijf, rust in mijn kop. Ik kan de repetitieve dingen doen, die mijn werk vereisen, zonder tegen de muren op te vliegen. Dus ik zie het als meditatief, helend.
KORTE OBSESSIES?
Dat het zo geobsedeerd klinkt, komt dus waarschijnlijk daardoor. Ik moet het zien als iets echts en waardevols. Zodra dat niet meer lukt, stop ik ermee en zoek ik iets anders.
Dat is gebeurd met mijn robotdraak. Hij is nooit verder gekomen dan 1 poot, die overigens wel werkte. Maar het ontwerp was gemaakt, het denkwerk gedaan, ik had gezien dat het principe werkte en het knutselen hield niet genoeg uitdaging meer in. Einde.
Hetzelfde met mijn studie Japans. Na drie maanden, na mijn reis naar Japan, zag ik in, dat de kans dat je een Japanner tegen het lijf loopt in Nederland vrijwel 0 is. Ook Japanse media waren toen niet erg aanwezig. Nu dankzij mijn tienerdochter en haar interesse in Manga, heb ik toch nog wat aan mijn inspanningen van toen.
Dat is gebeurd met mijn robotdraak. Hij is nooit verder gekomen dan 1 poot, die overigens wel werkte. Maar het ontwerp was gemaakt, het denkwerk gedaan, ik had gezien dat het principe werkte en het knutselen hield niet genoeg uitdaging meer in. Einde.
Hetzelfde met mijn studie Japans. Na drie maanden, na mijn reis naar Japan, zag ik in, dat de kans dat je een Japanner tegen het lijf loopt in Nederland vrijwel 0 is. Ook Japanse media waren toen niet erg aanwezig. Nu dankzij mijn tienerdochter en haar interesse in Manga, heb ik toch nog wat aan mijn inspanningen van toen.
Met dit onderwerp lijkt het echter voorlopig anders te zijn. Ik ben nu al meer dan drie maanden bezig en het blijft me vervullen. Het blijft mentaal een enorme uitdaging. En in plaats van minder nuttig, lijkt het me steeds nuttiger.
Een verbeterd geheugen is een zegen in het leven van alledag.
Los daarvan verliest het zijn uitdaging niet. Je kunt altijd NOG sneller, NOG meer.
Ik ben nog lang niet op het niveau van mensen die hierbij aan de top staan en er zijn vele verschillende disciplines. En het is vrijwel allemaal onontgonnen terrein!
En verder is er de mogelijkheid om deze technieken te leren aan andere mensen.
Ik ben nog lang niet op het niveau van mensen die hierbij aan de top staan en er zijn vele verschillende disciplines. En het is vrijwel allemaal onontgonnen terrein!
En verder is er de mogelijkheid om deze technieken te leren aan andere mensen.
SOCIAAL ASPECT
Anders dan met een robotdraak of Japans, reageren andere mensen met interesse en zien ze toepassingen in hun eigen leven. "Heb je ook technieken om te onthouden waar mijn sleutels liggen?" Maar natuurlijk. Ook is het leuk als demonstratie als ik op ongeloof stuit, zeker nu ik een zekere snelheid begin te ontwikkelen. Het is net een goocheltruuk en heeft iets magisch.
Ik heb al de gelegenheid gehad om een proefles te doen met kinderen van onze plaatselijke Leonardo-school en de kinderen en leerkrachten waren enthousiast. Ik had een programma van een uur voor ze gemaakt en het vloog voorbij.
Wat mij betreft was dit voor herhaling vatbaar en wellicht niet alleen voor Leonardo (hoogbegaafden onderwijs). Dus als er iemand een school weet, ik kom graag een gastles geven.
Ik heb al de gelegenheid gehad om een proefles te doen met kinderen van onze plaatselijke Leonardo-school en de kinderen en leerkrachten waren enthousiast. Ik had een programma van een uur voor ze gemaakt en het vloog voorbij.
Wat mij betreft was dit voor herhaling vatbaar en wellicht niet alleen voor Leonardo (hoogbegaafden onderwijs). Dus als er iemand een school weet, ik kom graag een gastles geven.
Het heeft dus een (voorlopig beperkt) sociaal aspect.
En dat is direct de laatste reden voor het schrijven van deze blog. Ik vermoed dat ik meer mensen zal tegenkomen, die geinteresseerd zijn. Dan kan ik nu zeggen: Wil je meer weten?
Kijk op mijn blog: www.kanikonthouden.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten